"what goes around...comes around"

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

In My Dream City...

Σίγουρα αγαπάω την πόλη μου!!!Μάλλον τη λατρεύω την πόλη μου....και γι'αυτό δε μ αρέσει να τη βλέπω να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο...κι ετσι ένα λίγο τεμπέλικο απόγευμα,προσπάθησα να φανταστώ πως θα ήταν η ονειρεμένη μου πόλη.....!!!!!!































Αν το γκρίζο γινότανε χρώμα ...


Αν τα κτίρια μεταμορφωνόντουσαν σε δέντρα...


Αν το νέφος το έδιωχνε μια καλοκαιρινή αύρα...


Αν ο ουρανός χόρευε μέσα σε γαλάζια κύματα...


Αν η αγάπη ξεχείλιζε στους δρόμους...

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Παιχνίδι?Μάλλον όχι...



Όλη η βαρβαρότητα,η βία και η τρομοκρατία του κόσμου μέσα από ένα "παιδικό" παιχνίδι..Μπορεί να είμαι πολύ χαζή που δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι "έξυπνοι" συνεχίζουν να "παιζουν" με τα ίδια" παιχνίδια".Αυτοί ,θα μου πείτε, είναι εκείνοι που θέλουν και μπορούν πάντα να κερδίζουν.Δεν βλέπουν όμως το αποτέλεμα του παιχνιδιού που έχουν στήσει?
Ο John όμως τα έχει πει πολύ καλύτερα από μένα..

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Η ΕκδίκησΗ ΤωΝ ΖώωΝ..





































































Και όλα αυτά με αφορμή το τραγικό περιστατικό που συνέβη στο θαλάσσιο πάρκο SeaWorld στη Φλόριντα, όπου μια φάλαινα σκότωσε την εκπαιδεύτριά της..Όσο σοκαριστικό κι αν είναι το γεγονός αυτό, κρύβει από πίσω μια αλήθεια..Αυτή της οργής των ζώων, που για ακόμα μια φορά φωνάζουν να τα αφήσουμε στην ησυχία τους και στη ζωή τους στο δικό τους περιβάλλον..Έχουν μετατραπεί κι αυτά σε θύματα της ματαιοδοξίας μας, αλλά για πόσο..?Έρχεται η ώρα που μας εκδικούνται με τον δικό τους τρόπο που, όπως αποδείχθηκε, μπορεί να είναι πολύ σκληρός..Γι' αυτό ας τ΄αφήσουμε ελευθερα κι ας βάλουμε κάποια άλλα αποκαλούμενα "ζώα" στα τσιρκα και τα θαλάσσια πάρκα..νομίζω πως το θέαμα θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον..

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Ρόδα είναι και Γυρίζει...

Πολύ ωραίο και έξυπνο βιντεάκι...



Όταν ο άνθρωπος νομίζει πως είναι πιο εξυπνος από τη φύση εκείνη γελάει...Πολλές φορές η εξουσία συνεπαίρνει τον άνθρωπο και ξεχνάει ότι η φύση είναι αυτή που τον δημιούργησε..σε αυτή δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τον αρχηγό και να πουλάει νταηλίκια (σε κανένα ,εδώ που τα λέμε,δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει , αλλά αυτό είναι μια άλλη ...μεγάλη ιστορία...)γιατί όπως τον δημιούργησε έτσι μπορει και να τον καταστρέψει...και το κάνει ήδη, με μεγάλη επιτυχία...!!!
Τελικά ό,τι κάνουμε σε αυτή τη ζωή, καλό ή κακό, γυρνάει πάντα σε μας..το αισιόδοξο είναι πως το καλό μπορει και να γίνει καλύτερο...το σίγουρο είναι πως το κακό θα γίνει χειρότερο..

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Οι ΠεταλούδεΣ ΤηΣ ΝύχταΣ


Διαβάσαμε πριν λίγα χρόνια στο περιοδικό "Focus":

Οι πεταλούδες της νύχτας, όπως και άλλα έντομα, ακολουθούν μια ακριβή γραμμή πτήσης. Για τον προσανατολισμό τους χρησιμοποιούν την κατεύθυνση των ηλιακών ακτίνων, τις οποίες τέμνουν πάντα υπό την ίδια γωνία κατά μήκος της πορείας τους.

Αυτή η μέθοδος είναι αλάνθαστη αν θεωρήσουμε ως φωτεινή πηγή τον ήλιο ή το φεγγάρι. Αυτές οι πηγές είναι τόσο μακριά από τη Γη, ώστε οι ακτίνες τους φτάνουν στην επιφάνεια σαν να ήταν παράλληλες μεταξύ τους. Αν η πεταλούδα τις διασχίζει πάντα υπό την ίδια γωνία, θα είναι σίγουρη ότι πετά ευθεία προς μια κατεύθυνση. Όταν όμως το έντομο βρίσκεται κοντά σε μια λάμπα, τότε "πιάνεται κορόιδο".

Σ' αυτή την περίπτωση η πηγή των ακτίνων βρίσκεται πολύ κοντά, συνεπώς αυτές δεν είναι πλέον παράλληλες. Παρ' όλα αυτά, η πεταλούδα εξακολουθεί να πετά τέμνοντας τις ακτίνες υπό την ίδια πάντα γωνία˙ έτσι δεν ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, αλλά πλησιάζει ολοένα και περισσότερο τη φωτεινή πηγή μέχρι να πέσει πάνω της και να κάψει τα φτερά της.
Και αναρωτιέμαι...
Πόσα κοινα μπορει να έχει τελικά ένας ανθρωπος με τα πλάσματα της φύσης?! Πόσες φορές έχουμε γίνει εμείς πεταλούδες της νύχτας και έχουμε πέσει στην παγίδα που μας έστησε η πορεία μας..πόσες φορές έχουμε γοητευτεί από μια "φωτεινή πηγή" που στο τέλος θα μας "κάψει"?αλλά εμείς δε φεύγουμε...γιατι είναι αργά? γιατί δε θέλουμε? γιατι δεν καταλαβαίνουμε ότι καιγόμαστε? είμαστε χαζοί, αυτοκαταστροφικοι, εθελοτυφλούμε? ή απλά θέλουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος? γιατί μας συνεπαίρνει τόσο αυτό το φως που δε βλέπουμε το τέλος?
και μετά...?