Διαβάσαμε πριν λίγα χρόνια στο περιοδικό "Focus":Οι πεταλούδες της νύχτας, όπως και άλλα έντομα, ακολουθούν μια ακριβή γραμμή πτήσης. Για τον προσανατολισμό τους χρησιμοποιούν την κατεύθυνση των ηλιακών ακτίνων, τις οποίες τέμνουν πάντα υπό την ίδια γωνία κατά μήκος της πορείας τους.
Αυτή η μέθοδος είναι αλάνθαστη αν θεωρήσουμε ως φωτεινή πηγή τον ήλιο ή το φεγγάρι. Αυτές οι πηγές είναι τόσο μακριά από τη Γη, ώστε οι ακτίνες τους φτάνουν στην επιφάνεια σαν να ήταν παράλληλες μεταξύ τους. Αν η πεταλούδα τις διασχίζει πάντα υπό την ίδια γωνία, θα είναι σίγουρη ότι πετά ευθεία προς μια κατεύθυνση. Όταν όμως το έντομο βρίσκεται κοντά σε μια λάμπα, τότε "πιάνεται κορόιδο".
Σ' αυτή την περίπτωση η πηγή των ακτίνων βρίσκεται πολύ κοντά, συνεπώς αυτές δεν είναι πλέον παράλληλες. Παρ' όλα αυτά, η πεταλούδα εξακολουθεί να πετά τέμνοντας τις ακτίνες υπό την ίδια πάντα γωνία˙ έτσι δεν ακολουθεί ευθύγραμμη πορεία, αλλά πλησιάζει ολοένα και περισσότερο τη φωτεινή πηγή μέχρι να πέσει πάνω της και να κάψει τα φτερά της.
Και αναρωτιέμαι...
Πόσα κοινα μπορει να έχει τελικά ένας ανθρωπος με τα πλάσματα της φύσης?! Πόσες φορές έχουμε γίνει εμείς πεταλούδες της νύχτας και έχουμε πέσει στην παγίδα που μας έστησε η πορεία μας..πόσες φορές έχουμε γοητευτεί από μια "φωτεινή πηγή" που στο τέλος θα μας "κάψει"?αλλά εμείς δε φεύγουμε...γιατι είναι αργά? γιατί δε θέλουμε? γιατι δεν καταλαβαίνουμε ότι καιγόμαστε? είμαστε χαζοί, αυτοκαταστροφικοι, εθελοτυφλούμε? ή απλά θέλουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος? γιατί μας συνεπαίρνει τόσο αυτό το φως που δε βλέπουμε το τέλος?
και μετά...?
Και αναρωτιέμαι...
Πόσα κοινα μπορει να έχει τελικά ένας ανθρωπος με τα πλάσματα της φύσης?! Πόσες φορές έχουμε γίνει εμείς πεταλούδες της νύχτας και έχουμε πέσει στην παγίδα που μας έστησε η πορεία μας..πόσες φορές έχουμε γοητευτεί από μια "φωτεινή πηγή" που στο τέλος θα μας "κάψει"?αλλά εμείς δε φεύγουμε...γιατι είναι αργά? γιατί δε θέλουμε? γιατι δεν καταλαβαίνουμε ότι καιγόμαστε? είμαστε χαζοί, αυτοκαταστροφικοι, εθελοτυφλούμε? ή απλά θέλουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος? γιατί μας συνεπαίρνει τόσο αυτό το φως που δε βλέπουμε το τέλος?
και μετά...?
Καταρχήν Wilwarin, αφού είμαι ο πρώτος που σου αφήνει σχόλιο, να σε καλωσορίσω στις γειτονιές των blog και να σου ευχηθώ καλές αναρτήσεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο, είναι πολύ ενδιαφέρων και μου έλυσε και την απορία ‘γιατί οι πεταλούδες κάνουν κύκλους στις λάμπες’…!!!!
Θα συμφωνήσω μαζί σου, έχουμε κοινά με τις πεταλούδες…. Γύρω από ‘φωτεινές (φωτιές) πηγές’ και εμείς…!!!! Πιστεύω τουλάχιστον πως έχουμε μια αντίληψη παραπάνω από αυτές!!!! :) και την δυνατότητα να επιλέξουμε ‘πηγή’ και το τι θα κάψουμε!!!!!!!......
Πολλές καλησπέρες!!!!!!! Καλή Αρχή! :)))
Elrond σ'ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμά σου!!!Χαρηκα που σου έλυσα αυτή την απορία.. Νομίζω πως οι"φωτεινές πηγές" είναι περισσότερο καταστάσεις που δεν είναι τόσο ευδιάκριτες όταν τις επιλέγουμε και έχουν να κάνουν περισσότερο με τα συναισθήματά μας παρά με την αντίληψή μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε έρμαια όσων προκύπτουν στη ζωή μας..φυσικά και έχουμε αντίληψη και νου για να μπορούμε να αποφύγουμε κάποιες από αυτές τις καταστάσεις,αλλιώς αλίμονό μας...θα 'χαμε χάσει τελείως τη μπάλα...αλλα είμαστε ανθρωποι...πλάσματα κάθε άλλο παρά τέλεια..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές καλησπέρες και σε σένα!!!